Tekst ’s nachts 27 december – Vortex vanuit je Hart | Hoge frequentie leven In stilte lig ik in bed. De frequentie verhoogt, de tintelingen en sensatie is te voelen door mijn hele lichaam. Weer is daar dat gevoel van zweven. Alsof mijn fysieke lichaam zich meer richting mijn energetische lichaam beweegt en dus ook veranderd qua dichtheid. Mijn lichaam lijkt in dichtheid te verminderen en voelt luchtig aan. Ik lijk wat los te komen van het matras. Even blijf ik zo liggen. Wat is dat toch dat zweven? Het is onderdeel van hogere dimensies, dat is wel duidelijk inmiddels. Steeds komt dan ook het beeld terug uit Atlantis en meer recent in mijn ‘droom naar een parallelle tijdslijn’ waarin ik voel hoe ik mezelf voortbeweeg niet door te lopen, maar door te zweven. En het lijkt erop dat in mijzelf een proces op dat vlak aan de gang is, omdat mijn trillingsfrequentie verhoogt. “Zou het mogelijk zijn om in een fysiek lichaam een staat te bereiken waarbij je kunt voortbewegen door te zweven?” Die vraag speelt zo nu en dan op na een dergelijke ervaring. Eigenlijk dus de vraag of het mogelijk is om gaven uit de 5e of hogere dimensies in te zetten in een 3 dimensionaal fysiek lichaam? Dan stap ik uit bed en pak pen en papier De volgende tekst vloeit uit mijn pen. “De poort is open, je vleugels zijn klaar In contact met onder en boven En het stroomt door je heen In een staat van hoge frequentie ben je in aanwezigheid en in contact met zowel je fysieke als je energetische lichaam. Dat vloeit door elkaar heen. Je laat lage frequentie gedachten en overtuigingen gaan. Ze drijven uit je veld. En je geeft opdracht om hoge frequentie energie die bij jou hoort terug te nemen.” Je realiseert je dat jij je voortaan voedt met hoge frequentie zaken: voedsel maar ook de dingen die je leest, waar je naar kijkt en luistert, met wie je omgaat, de plekken waar jij je begeeft. Dat alles zijn keuzes je maakt. Als je eenmaal stapt in een leven met hoge frequentie you will experience a great jump in ascencion. Time will flow and it will not matter because time will no longer be a condition by which you are led. Synchronicity will be leading you more and more. Juist in deze tijd van duidelijke polarisatie is er veel te lezen, te zien, te horen aan beiden kanten van hetzelfde spectrum. Beiden geloven ze de waarheid te weten en daar komen ze voor op. Wanneer dat vanuit een ‘tegen’ kant wordt geuit met een oordeel naar de ander is dat een lage frequentie, ongeacht welke kant van het spectrum. Opkomen voor je waarheid is prima. Het is vanuit een hoge frequentie wanneer je naast het spreken, het ook leeft in je alledaagse ‘zijn’: dan denk je het, dan praat je vanuit daar en dan handel je er naar. En je respecteert de ideeën van een ander. Voor wat betreft het spreken. Wanneer je naar een hoger trillingsniveau werkt dan is het belangrijk om slechts dan te spreken wanneer je in een staat van hoge frequentie bent. Abraham Hicks spreekt ook wel over ‘als je in je Vortex zit’. Ben je, om welke reden dan ook, niet in je Vortex……..spreek dan niet. Stel je eens voor, een wereld waarin een ieder alleen nog maar dan spreekt wanneer zij/hij in de Vortex van het hart aanwezig is. Stel je dat eens levendig voor. Hoe zou jouw dag er dan uitzien? Wat zou jij nog wel en niet meer zeggen? Tegen jezelf, je partner, je kinderen, de mensen op straat, op het werk of in het verkeer…. En stel je voor dat vele mensen om je heen hetzelfde doen. Dat de mensen langs sportvelden en op scholen, in de supermarkt en in politieke debatten alleen nog spreken wanneer ze in de Vortex zitten. Spreken met aandacht vanuit hun hart, met respect voor al dat leeft. En stel je dan ook eens voor dat je luistert vanuit diezelfde plek. Dat je luistert naar de ander, dier en mens, vanuit je hart. Je luistert om hen te begrijpen, te erkennen en te eren in hun waarheid. Ook al is dat (helemaal) niet in lijn met je eigen visie en gevoel. Dat eigen gevoel is er ook en wanneer je spreekt kun je dat uiteraard uitdragen. Maar op het moment dat je luistert, dan luister je écht om de ander te zien en te horen. Niet om hetgeen ze zeggen te toetsen aan je eigen beeld of om hiaten in het verhaal te vinden om het omver te halen en ook niet om zo snel mogelijk te kunnen antwoorden vanuit jouw eigen perspectief. Ga maar eens na hoe je het zelf ervaart wanneer iemand zo naar jou luistert. Voor velen voelt dat heel prettig, oprecht, je voelt je gehoord. Wat ik zelf merk is dat wanneer de ander zo luistert en de woorden ontvangt zonder dat er een reactie met nieuwe informatie terug komt..….de woorden die ik zelf uitspreek (van binnen naar buiten breng) even in de lucht blijven hangen. En doordat ze in de lucht hangen komen ze van buiten opnieuw weer bij mij naar binnen. Daarmee is er een extra bewustzijn op de door mij gesproken woorden. Spreek ik vanuit hoge frequentie? dan voelt het alsof de betekenis van de woorden op een diepere laag integreren en verankeren in mezelf. Spreek ik vanuit een lage frequentie? dan word ik me daar sterk bewust van en word ik er mee geconfronteerd. Dat bewustzijn biedt de mogelijkheid om verantwoordelijkheid te nemen over mijn eigen spreken en het bijbehorende gevoel. Een moment dus om te groeien. Want als ik die verantwoordelijkheid neem, met zelfcompassie, dan kan ik lage frequentie die ik blijkbaar nog ergens in mij droeg transformeren naar een hogere frequentie. Daarmee groei ik weer een stukje. Hoe ik dat doe? Eerst kijk ik er van een afstandje naar. Ik realiseer me dat ik sprak vanuit een emotie of overtuiging met een lage frequentie (boos, oordelend, angst) en niet vanuit een plek van liefde. Dat accepteer ik dan met zelfcompassie (ofwel zonder oordeel richting mezelf). Daarmee sluit ik het in en erken ik dat die lage frequentie blijkbaar nog in mij zit. Vervolgens ga ik met mijn aandacht naar mijn hart. Dan voel ik mijn hart weer en ook de liefde die daar zit. Ik stel me voor hoe ik zou spreken vanuit die plek. Alles verzacht en ik weet hoe het te doen een volgende keer of hoe er in het hier-en-nu vervolg aan te geven. Wanneer ik dit proces heb doorlopen is het getransformeerd naar een hogere frequentie. Het is oké en houd me niet langer meer bezig. Tot voor een aantal maanden geleden zou ik hierbij ook het woord vergeven misschien hebben gebruikt. Zelfcompassie, als in vergeven van mezelf en, afhankelijk van de situatie, vergeven van de ander. Op dit moment is de betekenis van vergeven aan het vervagen van me. Want meer dan voorheen voel ik dat vergeven impliceert dat ikzelf of de ander in 1e instantie iets ‘fout’ zou hebben gedaan. Nu ik vanuit een steeds hogere frequentie leef, besef ik dat ik of de ander het eigenlijk niet ‘fout’ kan doen. We deden het. PUNT. Geen oordeel daarover. Wel is er dus het bewustzijn dat ik op het moment van spreken niet in mijn Vortex zat. Eigenlijk dus niet een moment om te spreken. Goed om me dat te realiseren want dan kan ik er aan werken om weer in mijn vortex te stappen. Op de manier die ik in de vorige alinea beschreef. Het is een overweldigend gevoel wanneer je je steeds vaker en langer en gemakkelijker in die Vortex begeeft -vanuit een hogere frequentie leeft. Daar is zoveel liefde en flow en het gaat voorbij oordelen. Een wereld vol mensen die in een hoge frequentie leven ziet er mijns inziens echt anders uit dan de huidige wereld. Ik wens het iedereen toe om meer en meer vanuit je hart te spreken en te luisteren & je naar medemens, dier en natuur vanuit je hart op te stellen. Dan kan er best snel een positieve verandering komen in de wereld…”
